KOSZMAR KAŻDEGO LATA

Okres letni, to jednak trudny czas dla terapeuty. Bynajmniej nie dlatego, że w gabinecie brak klimatyzacji, gorąc przeszkadza w skupieniu, ale dlatego, że często terapeuta jest sam. A terapeuta to istota, którą napędza kontakt z drugim człowiekiem. Gdy jest pozostawiony sobie samemu, to zwyczajnie marnieje. Pacjenci mają urlopy, wyjeżdżają, a grafik zaczyna świecić lukami. Kolejni pacjenci mają inne plany, a terapeuta coraz częściej spędza czas w opustoszałym gabinecie. Urlopy to rzecz normalna, ale te godziny przerw powodować mogą niepokój. Taki opuszczony terapeuta może popadać w rozpacz spowodowaną brakiem pacjenta. Racjonalizacje  i tłumaczenia, to mizerne obrony, jedynie łagodzące wzbierające obawy. Taki brak kontaktu terapeutycznego, to prawdziwa udręka.

Terapeuta często myśli o swoich pacjentach, ale latem myśli jeszcze cześciej. Co oni robią „tam i teraz”.  Czy pędząc od jednej atrakcji do drugiej lub bezczynnie smażąc się w słońcu, stosują zalecenia, czy pokusom mówią stanowcze nie oraz czy przez ten czas nie zapomną o mnie, czy do mnie wrócą? Prawdziwy test na istniejący związek miedzy terapeutą a pacjentem. Czy jest odpowiednio silny, czy popełniłem jakiś błąd, czy można było jeszcze bardziej, jeszcze lepiej? Co będzie, gdy pacjent zazna tej urlopowej swobody, dwa tygodnie, albo o zgrozo więcej!, obędzie się bez sesji, bez terapeuty i nic się nie stanie. W takiej sytuacji jeszcze pacjentowi przyjdzie do głowy myśl, że terapeuta już mu zbędny, już sobie poradzi.

W tej bezsilności uwięziony terapeuta pociesza się, że przecież pacjent też człowiek i rozum ma. Dostrzega korzyści z terapii, wprowadza zmiany i przecież nie porzuci tego w przypływie impulsu, że praca wielomiesięczna nie rozsypie się, jak zamek na plaży.

Chaos potęguje jeszcze piątek. Piątek wodzący na pokuszenie, kiedy pacjenci odwołują zaplanowane sesje, bo w końcu wyszło słońce i w ich sercu budzi się zew działki i leżaka, jakże przyjemniejszy niż zew kozetki. A terapeuta zostaje sam w pustym gabinecie. Rozumie pacjenta i tłumaczy ważność terapii, ale ile można powiedzieć przez telefon, gdy pacjent już mentalnie jest na hamaku.

To czas kiedy terapeuta uruchamia minimalizacje, mechanizm iluzji i pocieszenia, a także kompulsywnie wypija kawę lub inną yerbę, wizualizuje asany, przegląda ofertę kin, albo układa listę zaległych książek i artykułów, które teraz nadrobi. To być może czas, o którym zaczyna myśleć, jak spędzić go z bliskimi. Ale to marność w obliczu tej podskórnej obawy, że jednak pacjent może o nim zapomnieć i po wakacyjnych wojażach nie wrócić. I w tej chwili widać jak na dłoni, że bez pacjentów poczucie terapeutyczności spada, lęki wzbierają i niepewność się wkrada.

Dlatego też drogi pacjencie, nie zapominaj o swoim terapeucie, bo podczas, gdy ty zażywasz uroków życia, on siedzi w fotelu, tęskno wypatrując twojego powrotu, przepełniony lękiem czy jeszcze zadzwonisz.