PONIEDZIAŁKOWA KAWA

Przy poniedziałkowej porannej kawie budzą się moje pierwsze myśli terapeuty. Skupiają się one zawsze najpierw wokół tych, którzy mieli przyjść pierwszy raz na Borowikową, ale jednak nie znaleźli w sobie dość siły, by podjąć próbę rozstania się z alkoholem czy narkotykami. Już w swojej jednak krótkiej karierze terapeuty, zrozumiałem, że piątek poprzedzający sesje, nie pomaga szukającym pomocy w wytrwaniu podjętej w tygodniu decyzji.

Niektórzy z nich przełamuję wstyd i dzwonią ponownie w poniedziałek lub wtorek. Cieszę się, gdy słyszę ponownie ich głos. Przyjmuję ich wytłumaczenia, domyślając się, że nie muszą być prawdą, ale są im jednak potrzebne. Martwię się trochę  o tych, których wstyd jest za duży i których strach przed rozstaniem ze swoim „przyjacielem” utrudnia podjęcie leczenia. Mówię „przyjaciel”, ponieważ zdaję sobie sprawę, że jest pomocny w łagodzeniu bólu, w zapominaniu, w stawaniu się towarzyskim, w godzeniu się ze sobą, w walce z demonem z przeszłości, z tym co uświadomione i z tym, co czeka na odkrycie.

Z kolejnymi łykami kawy myśli zaczynają jednak skupiać się na tych, którzy byli i przyjadą ponownie. Na tym, jakie historie mogą się kryć, pod tym, co już opowiedzieli i na jaką podróż wyruszymy siedząc obok siebie w pomarańczowym gabinecie. Moment pierwszego kontaktu z pacjentem zapada szczególnie mi w pamięci, wzmacniany odpowiedzialnością, jaką odczuwam wobec tego, który przychodzi.

Gdy kawy coraz mniej, moja myśl koncentruje się na tych, z którymi pracuję dłużej, którzy mieli okazję odsłonić więcej i więcej zobaczyć. Wraz z metamorfozą pacjenta rośnie we mnie terapeutyczna nadzieja, że droga, którą idziemy wiedzie do celu i być może wkrótce pacjent stwierdzi, że jest  gotowy by iść nią sam.

Z tych pierwszych porannych myśli, wybija mnie telefon. Ktoś podjął decyzję.